| NIEUWS
Zijtaart moet door, ook zonder vrijwilligers Bert en Lenie
De dorpen verloren in april vele vrijwilligers aan corona. En hoe ga je dan verder, als het werk gedaan moet worden? Of zoals in Zijtaart, als de deadline nadert. ,,We komen nu pas aan rouwen toe.”
Het zijn die dagelijkse dingen die zo vanzelfsprekend zijn. De krantjes worden bezorgd, het kerkhof wordt aangeharkt, de verwarming is aan voordat de mis begint. Zo is het in Zijtaart altijd gegaan. Zo zal het altijd gaan. En toch is het niet meer hetzelfde. Anderen hebben die vanzelfsprekende, bijna onzichtbare maar zo waardevolle taken overgenomen. Omdat Bert, Cor, Gerard en nog zo'n zeventien andere inwoners er niet meer zijn. Ze zijn dit jaar zomaar door corona uit het leven gerukt.
Vol van overlijdensadvertenties
In april stond deze krant vol van de overlijdensadvertenties. Of het nu in Erp, Uden, Boekel of Zijtaart was, ieder dorp telde zijn verlies. Corona trof vooral 65-plussers, juist die mensen die zich hartstikke hard inzetten voor hun dorp. Neem Bert Raaijmakers (76) uit Zijtaart. De altijd aanwezige, vrolijke drukker van verenigingsdrukwerk en het dorpsblaadje Zijtaarts Belang was op maandag nog bij redactielid Jac Schuurmans langsgegaan om een doos met spullen af te geven. ,,’Ik kom maar niet binnen, ik voel me niet lekker’, had hij gezegd. Aan het eind van die week haalde de ambulance hem op, 14 dagen later overleed hij", vertelt Schuurmans.
Al zolang een groepje, het hakt erin
Het nieuws hakte erin op de redactie van het Zijtaarts Belang. ,,We zijn die avond meteen bij elkaar gekomen. Even mekaar zien. Het was zo onwerkelijk", zegt Tonny van den Tillart. ,,Je vormt al zo lang samen een groepje, we zijn al bij jaargang 30 en Bert was er vanaf het begin af aan bij.” Het was de tweede klap voor de redactie dit jaar. Want Lenie van de Rijt, ook al 30 jaar redactielid, overleed in januari op 58-jarige leeftijd. ,,Zo waren we in een oogwenk van zes naar vier mensen op de redactie gegaan. Dat hakt er wel in.”
,,Je bouwt met vrijwilligerswerk een hechte band op", vult Ietje Rooijackers aan. ,,Eens in de maand komen we bij elkaar, vroeger zelfs eens in de week. En dat al 30 jaar.” Geen wonder dat ze even serieus overwogen of ze wel met het krantje, wekelijks 650 exemplaren, door moesten gaan. ,,Maar Bert en Lenie zouden niet anders gewild hebben”, zegt Ietje. ,,We móeten ermee doorgaan. Juist in deze tijd is het belangrijk dat mensen informatie in de brievenbus krijgen.”
Snel de praktische zaken regelen kan niet
En zo werden direct de schouders eronder gezet. Want de deadline voor het volgende weekkrantje naderde alweer. ,,En dan loop je tegen de praktische dingen aan. Waar bewaarde Bert z’n administratie? We konden vanwege corona niet zomaar bij hem thuis binnen om te zoeken. En Bert was een man van de mondelinge afspraken, omdat hij het al zoveel jaren deed en iedereen hem wel wist te vinden in het dorp. Het kasboek klopte perfect hoor, maar zijn afspraken zaten vaak in zijn hoofd.”
Een grijs rouwrandje
De rode rand die normaal het Zijtaarts Belang kleurt, kreeg die week net als na het overlijden van Lenie een grijze tint. ,,Een rouwkrantje. Daar hebben we heel waardering voor gekregen”, zegt Tonny. En gaande weg werden de taken opnieuw verdeeld. ,,We hebben wel overwogen iemand erbij te vragen, maar we dachten, eerst maar eens kijken hoever we komen. Hoe langer mensen een taak hebben in het bestuur, hoe moeilijker het is om nieuwe mensen erbij te vinden.”
Nu zijn ze zeker een dagdeel in de week meer tijd kwijt aan het dorpsnieuws. Ietje: ,,Zeker in het begin kwamen we nauwelijks aan rouw toe , we waren veel te druk.” Tonny kijkt naar de foto van Bert die op het kastje in haar keuken staat. ,,Pas kwam dat liedje voorbij dat bij de crematie werd gedraaid. Ik zag die foto en ik begon toch te brullen. Het is ook zo'n turbulente tijd.” ,, Ja", knikt Jac, ,,Bert kwam ook binnen als persoon. Als hij er was, dan was de kamer gevuld. 'Volk!, Wakker worden', riep ie standaard als ie langs kwam.”
‘Je beseft pas wat iemand doet als ie er niet meer is’
Nu buigt het team, waar ook Jac's dochter Lonneke deel van uitmaakt, zich over de te vullen kerstkrant. ,,Dat is altijd veel werk, daar gaan we samen voor om tafel zitten. Bert kwam dan ook altijd. Maar hij deed dan eigenlijk niks. Nou ja, kletsen. Zo zo, dacht ik dan, en wij werken ons een slag in de rondte. Maar nu snap ik het wel, hij had al zoveel voorwerk gedaan. Al die kerstwensjes verzamelen van verenigingen en ondernemers. Facturen verstuurd. Dat bereidde hij thuis allemaal goed voor. Je beseft pas wat iemand doet als ie er niet meer is”, vertelt Ietje.
Ze merken dat het door corona moeilijker is het blad te vullen. ,Normaal heb je de voetbal- en bridge uitslagen, de activiteiten van het carnaval, de kerstboomverbranding, de verenigingen, festiviteiten, de top 100 van Jong Nederland en twee pagina's kerkberichten rond kerst. Krijgen we dat nu allemaal wel gevuld? Ja, ik maak me daar wel zorgen over. Maar we gaan kijken hoe ver we komen. Met z'n vieren.”
Bron: Brabants Dagblad 19 december 2020
