| NIEUWS
Theo Bosch is gestopt met de zuivelhandel
De melkventer is gestopt. De wat? De melkventer! Theo Bosch reed nog altijd met melk, yoghurt en vla van klantje naar klantje. Zaterdag voor de allerlaatste keer. ,,Ik ben de laatste der Mohikanen.” Natuurlijk kon hij met zijn prijzen niet op tegen Jumbo en Albert Heijn. ,,Ik ben gewoon duurder dan de supermarkt. Da’s hèndig zat”, babbelt Theo Bosch (66) even snel als opgewekt. Om de laagste prijzen draaide het niet in zijn wereld, die met zijn pensionering als laatste venter van Veghel en omstreken wel ophoudt te bestaan. Wel om elkaar iets gunnen, en vertrouwen hebben in elkaar.
Boodschappen aan huis
Zo gingen in de tijd van de huidige opa’s en oma’s talloze venters rond. De een met brood, de ander met kruidenierswaren, de derde met melk. Ze brachten de boodschappen aan huis, precies zoals nu de bezorgdiensten van supermarkten doen. Maar supermarkten bestonden destijds nog niet. En internet was nog niet uitgevonden. Dus ging de communicatie tussen venter en klant via een praatje aan de deur. Of via een briefje in een klaargezet mandje.
In de kern is dat altijd zo gebleven, vertelt Theo Bosch. De laatste jaren kon hij het meestal wel zonder briefje af. Vaste klanten hadden toch meestal vaste bestellingen: ,,Bij sommigen moest ik het gewoon binnen in de koelkast zetten. En bij een man in Berlicum stopte ik elke twee weken een pak volle yoghurt in de brievenbus. Eén of twee keer per jaar rekende hij dan af.”
Een goeie tweehonderd
Wel werd het aantal klanten gaandeweg minder. Een goeie tweehonderd had Bosch er nog tijdens zijn afscheidsronde. Die voerde vanuit Zijtaart rondom Veghel en tot in Berlicum en Gemonde. Bij zijn debuut waren het er ook ruim tweehonderd, maar toen enkel in Schijndel. Daar kon hij ‘een wijk’ krijgen als venter van Sint-Lambertus, de toenmalige melkfabriek in Veghel.
Eigenlijk was de broer van zijn vrouw Marij – destijds nog zijn verkering – voor dat baantje als venter gevraagd. Maar die broer speelde het aanbod door. Volgens Marij met deze woorden: ,,Da’s meer iets voor Thé Bosch, want die kan zó zeveren.” Theo hoort het schaterlachend aan. Inderdaad heeft hij een vlotte, Brabantse babbel. Daar is niks is mee, toch? ,,Als je met ouwehoeren de kost kunt verdienen, mooi toch?”
Na twee of drie jaar loondienst bij de melkfabriek ging Bosch op eigen benen staan. Hij begon een eigen zuivelhandel; zes andere venters in de regio Veghel deden hetzelfde: ,,Want wij vonden dat we te weinig beurden bij de fabriek. We zetten een sloot om aan melk, maar kregen daar maar een beetje voor.”
Met een eigen inkooporganisatie en een gezamenlijke loods in Veghel gingen de zeven aan de slag. Van die zeven venters is Theo nu als allerlaatste gestopt. Elders hoeven we ook niet meer naar venters te gaan zoeken, schat hij: ,,Ik ben de laatste der Mohikanen. Misschien dat er nog ergens iemand met een SRV-wagen rondrijdt. Maar zoals ik het deed, met een bestelbus en een aanhanger erachter, dat komt niet meer voor.”
Bierpakketten en kaarten
Zijn afscheidsronde in de voorbije week werd opgeleukt met feestelijke ontvangsten. ,,De kamer thuis staat vol met bierpakketten en kaarten”, vertelt zijn stralende echtgenote Marij in Zijtaart bij Jan Dortmans. Deze bevriende klant heeft samen met biljartmaten de tuin versierd om Theo Bosch te verrassen.
‘Theo, bedankt voor melk, pap, zever en klets’, roept het bord in de tuin. Met als toegift: ‘Nu pensioen’. De kersverse pensionado heeft meteen zijn woordje klaar: ,,Mijn pensioen is al begonnen, hoor! Ik heb van de week al gebeurd, 93 euro en 23 cent. Nog maar een bietje ja, maar de kop is eraf.”
