| NIEUWS
Marit en Yara verloren in een jaar tijd vader en moeder
Marit (20) en Yara (17) van der Cammen uit Zijtaart verloren in een jaar tijd hun ouders Joop en Mieke aan kanker. Een onwaarschijnlijk scenario. Inmiddels hebben ze de draad van het leven weer opgepakt. ,,We zijn méér dan die zusjes die hun vader en moeder hebben verloren.”
Af en toe rijden ze nog wel eens langs hun ouderlijk huis in Zijtaart. De aanblik van de woning, die vader Joop eigenhandig bouwde, vervult Marit en Yara van der Cammen een beetje met pijn. ,,Er liggen zoveel herinneringen. De muren zijn groen uitgeslagen. Het huis wat ons pap zelf gebouwd heeft wordt anders onderhouden. Maar het is niet meer óns huis, denk ik dan. Misschien koop ik het later wel terug”, oppert Yara hardop. ,,Ik heb het een beetje afgesloten voor mezelf”, vult Marit aan. ,,Het huis was snel verkocht. Er was veel interesse. Je bent ook blij dat het geregeld is. Dat je er niet meer naar om hoeft te kijken.”
Na overlijden vader rukte corona op
Inmiddels wonen de zussen in Uden, bij ome Ad en tante Anita van der Cammen. Twee mensen die veel voor hen betekenen. Het was één van de dingen die door hun ouders, ruim van tevoren, was geregeld. Het gezin biedt steun, structuur, rust en liefde. Vrij snel na het overlijden van hun vader, op 3 maart vorig jaar, huisden ze binnen drie weken halsoverkop over. ,,Corona rukte op en familieleden vonden het geen fijn idee dat wij alleen in dat grote huis achterbleven. We namen alleen kleding en bedden mee”, herinnert Marit zich lachend.
Het tweetal kent een onbezorgde jeugd in Zijtaart. ,,We speelden buiten tot de straatverlichting aanging. Ons pap was altijd bezig voor de gemeenschap. De kindervakantieweek, wandeldriedaagse én VOW. Hij wist niet van ophouden. Mama runde het huishouden en hielp waar mogelijk. Reisde met ons stad en land af als wij moesten optreden met de majorettes”, schetst de oudste dochter.
Net na reis naar Sri Lanka slaat noodlot toe
Vakanties viert het gezin afwisselend in Nederland en het buitenland. Mooie herinneringen bewaren ze aan de reis in 2016 naar Sri Lanka. Vlak daarna slaat het noodlot toe. Joop blijft klachten houden van zijn darmen. Een virusje of bacterie wordt er, nuchter als ze zijn, gedacht. Onderzoek wijst echter uit dat hun vader een tumor in de darmwand heeft en de lever vol met uitzaaiingen zit. ,,Een chemokuur zou levensverlengend zijn. Niet genezend”, weet Marit. De chemo’s slaan aan en in april 2017 vieren Joop en Mieke, ze schelen slechts tien dagen met elkaar, bij zaal Kleijngeld groots hun vijftigste verjaardag. Heel Zijtaart staat op de stoep.
Een jaar later constateert de arts met verbazing dat Joop, tegen de verwachting in, nog zo gezond is. ,,Hij bleef gewoon zijn ding doen. Wandeltochten organiseren, naar VOW. Wat moest, dat moest. Al voelde hij zich wat minder, hij ging er toch tegenaan”, stelt Yara trots. Haar zus lacht: ,,’Ik ga niet in een hoekje van de bank zitten’, zei hij, ‘dan is de bank dadelijk eerder versleten dan ik’. Hij wilde genieten van de tijd die hij nog had. Papa bleef positief en klaagde nooit, tenminste niet tegen ons.”
Versneld volwassen en zelfstandig
Het is een periode waarin de zussen, zo constateren ze achteraf, versneld volwassen en zelfstandig worden. ,,We deden veel in het huishouden. Mama was vaak met papa mee naar het ziekenhuis.” Over zijn ziekte werd thuis open met elkaar gesproken. Marit: ,,We wisten waar we aan toe waren. Het was geen taboe. Verre van dat.”
In de zomer van 2018 sluipt kanker opnieuw het gezin binnen. Mieke valt af en voelt zich niet lekker. Ze wijt het, vanwege gezondheidsperikelen van haar vader en ook Joop die kwakkelt, aan de stress. Haar klachten gaan niet over en in februari 2019 krijgt ze te horen dat ze alvleesklierkanker met uitzaaiingen in de lever heeft. De chemo die volgt, raakt het al zwaar getroffen lichaam van Mieke hard. Ziek en verzwakt komt ze in maart in het ziekenhuis terecht.
Met Wensambulance naar Ilse DeLange
Een heftige tijd waarin Yara versneld eindexamen doet op het Fioretti College, Joop wordt bestraald en Marit besluit om tijdelijk haar stage in de zorg te stoppen. ,,School heeft er alles aan gedaan zodat ik nog tijd met mama kon hebben”, stelt Yara. ,,Ze organiseerden speciaal voor mij een mini gala. Mama kon er echter niet bij zijn. Ze was te zwak. Haar beste vriendin Reggy regelde nog wel dat ze met de Wensambulance, samen met Marit, een optreden van Ilse DeLange op Paaspop kon bezoeken.” De dag na Yara’s zestiende verjaardag, die zelfs nog wordt gevierd in het ziekenhuis, geeft Mieke aan dat het genoeg is geweest. Ze is op. Op 3 mei slaapt ze, in het bijzijn van haar naasten, vredig in.
De band tussen vader en zijn twee dochters wordt daarna zo mogelijk nog hechter. Een vakantie in Curaçao brengt in de herfst de nodige ontspanning, na een tijd waarin ze in een roes hebben geleefd. In die periode denkt Joop ook nadrukkelijk na over de toekomst. ,,Vroeg of laat zou ook hij komen te overlijden. Hij vroeg me of ik voor de meiden wilde zorgen. Dat vond hij lastig, om hen achter te moeten laten. Dat was zijn grote verdriet”, vult Anita het verhaal van haar nichtjes aan. Marit knikt geëmotioneerd. ,,Papa vroeg me om voor Yara te zorgen. Natuurlijk, maar dat deed ik al automatisch. Als oudste voel je je toch verantwoordelijk.”
Carnavalsoptocht kon hij nog zien
Na in december even in het ziekenhuis te hebben gelegen, krijgt Joop in februari het bericht dat hij uitbehandeld is. De kanker blijkt sterker dan zijn lichaam. De carnavalsoptocht ziet hij nog vanuit de huiskamer bij een familielid. Daarna is het gedaan. Exact tien maanden nadat zijn vrouw haar ogen voorgoed sloot, slaapt Joop op 3 maart vorig jaar vredig in. In de weken na de uitvaart trekken Marit en Yara intensief met elkaar op. ,,We lieten elkaar niet alleen en hebben echt op elkaar gebouwd. Hielden rekening met elkaar. Onze band is uniek en onbreekbaar”, verzekert Yara.
Een tattoo op de enkel die ze allebei hebben laten zetten, met daarop in een klavertje vier alle vingerafdrukken, verbindt het gezin voor eeuwig met elkaar. ,,Het is óns teken geworden. We hebben van onze ouders meegekregen dat je, ondanks wat je hebt meegemaakt, dankbaar moet zijn voor het leven. Dat je positief blijft en aan jezelf moet denken.”
Verpleegkundige met een geschiedenis
Het gaat, gelet op de roller coaster waarin ze hebben geleefd, eigenlijk best goed met de meiden. Marit rondt op dit moment haar studie als verpleegkundige af en loopt stage op een corona-afdeling in Veldhoven. ,,Het is leuk en ik haal er energie uit. Moeilijke momenten, zoals binnenkort mijn verjaardag, zullen er altijd zijn. Maar papa en mama kijken mee en weten waar we mee bezig zijn. Trots zijn ze sowieso op ons. Daar ben ik zeker van.”
Yara stapte onlangs over van de opleiding pedagogisch medewerker naar die tot onderwijsassistent. ,,Ik weet dat ze, als ik het thuis zou hebben besproken, achter die keus zouden hebben gestaan. Mama zei dat ik moest doen wat ik leuk vond en mijn dromen achterna moest gaan.”
Het is volgens Marit hét bewijs dat ze meer zijn dan ‘die meisjes die hun ouders hebben verloren’. ,,Zo worden we wel eens bekeken. Natuurlijk is dat zo, maar ik ben dadelijk ook een verpleegkundige met een geschiedenis, zoals iedereen die heeft. Ik heb er een die me sterker heeft gemaakt. Daarom kan ik er op sommige vlakken misschien wel méér zijn voor patiënten dan anderen, of voor families, omdat ik weet hoe het is om iemand te verliezen. Bovendien ben ik gericht op het comfort van de patiënt, omdat ik vind dat iemand niet hoeft te lijden. Je wilt niet dat de familie dat beeld op hun netvlies heeft. Dat weet ik uit eigen ervaring. Daarnaast willen Yara en ik verder met ons leven. Onze dromen najagen. Daar krijgen we alle steun voor. Van iedereen. We zijn gezegend met de mensen om ons heen die ons helpen.”
Bron: Brabants Dagblad 'De Wensding" 1 fabruari 2021
