Iedereen in Zijtaart bekommerde zich om Willy, gouden kracht die nooit op de voorgrond trad

Iedereen in Zijtaart bekommerde zich om Willy, gouden kracht die nooit op de voorgrond trad

Willy Henst uit Zijtaart bleef zijn hele leven vrijgezel. Hij zette zich vol in voor het dorp, maar bleef daarbij wel het liefst op de achtergrond. En op de een of andere manier vond iedereen in Zijtaart dat je een beetje voor Willy moest zorgen. ,,Toen ik vier was, vertelde ik enthousiast aan de kleuterjuf dat oom Willy bij ons was komen wonen. In het fietsenschuurtje. Ja, de juf keek wel een beetje raar toen.” Mariëlle van Uden lacht. Ze weet het nog goed. Haar oom Willy, de jongste broer van haar moeder, woonde dertig jaar lang bij haar ouders, tot zijn zestigste. De oude fietsenschuur, die wel mooi verbouwd werd, was zijn onderkomen: één kamer, met een opklapbed en een zithoek. Willy at mee, gebruikte er de badkamer, vierde er zijn verjaardag.  2021 03 28 In herinnering Willy Henst 1

Maar écht onderdeel van het gezin werd hij niet. Moest hij naar de wc, douchen, eten, dan moest hij een paar meter door de tuin naar het huis. Hij vond het prima. Daarvóór woonde hij in bij zijn broer en zijn gezin, in de boerderij aan de Leinserondweg waar hij opgroeide, en waar ook opa en oma nog woonden. Toen oma ziek werd, vroeg ze haar dochter Maria of zij niet voor Willy kon zorgen. En zo kwam Willy daar terecht. 

Kant-en-klaar maaltijden

Waarom dat was? Mariëlle en Helmut Henst, het petekind van Willy, weten het eigenlijk niet zo goed. Iedereen in het dorp zorgde een beetje voor Willy. Willy bleef zijn hele leven vrijgezel, was met weinig tevreden en genoot van zijn werk bij Philips. Willy was slim, maar had bijvoorbeeld nooit leren koken en hij had al van jongs af aan veel lichamelijke problemen. Een maagbloeding op zijn 24ste, een lekkende hartklep, altijd last van zijn voeten, rugproblemen. Toen Willy op zijn zestigste voor het eerst alleen ging wonen, in een seniorenwoning in Zijtaart, schakelde hij over op kant- en klaar-maaltijden. Er was altijd voor hem gekookt, eerst door zijn moeder, later door zijn zus. Willy had wel verkering gehad, maar dat ging uit en nee, hij had ook niet zo’n behoefte aan een relatie. ,,Het is zo gelopen”, zei hij. Al was dat misschien ook onzekerheid, denkt Mariëlle. 

Sterk in sneeuwballengevechten 

Willy was de jongste in een boerengezin met vijf kinderen, drie jongens en twee meisjes. Eigenlijk waren het er zes. Toen zijn moeder acht maanden zwanger van hem was, overleed zijn zusje Mientje. Het meisje was bijna twee en was geboren met een open ruggetje. De kleine Willy was met vijf jaar verschil tot de volgende écht de jongste. Willy was een ondernemend jochie, maar hij was ook wel bedachtzaam. Introvert. Hij hield van gezelschap, maar voerde nooit de boventoon. En zo bleef dat zijn hele leven. Als jongen was Willy, toen zijn lichaam hem nog niet in de steek liet, goed in sport. Hij voetbalde bij VOW en bij sneeuwballengevechten tussen Soffelt (buurtschap Zondveld) en Seitert bleef hij met Soffelt meedoen, ook al waren ze in 1953 naar Seitert verhuisd. Anders verloor Soffelt.

2021 03 28 In herinnering Willy Henst 2

Karaoke in Azië

Na de LTS ging Willy op zijn zestiende bij Philips werken. Hij vond het heerlijk, met techniek bezig zijn, dat priegelen. Weten waar hij aan toe was. Hij reisde de eerste jaren veel voor zijn werk. Mocht hij in verre landen nieuwe productielijnen opzetten en de mensen daar helpen om het goed en nauwkeurig te doen. Hij was goed in zijn werk. 

Als het ergens niet liep, dan werd hij ingevlogen om de mensen daar te ondersteunen. Dan zat hij een half jaar in China, in Thailand, in Singapore. Vooral in Singapore kwam hij vaak. Het grote cultuurverschil liet hij maar een beetje over zich heen komen. Hij deed gewoon mee met karaoke, lachte mee met hun grappen, maar vond het eigenlijk maar raar allemaal.
 

De realist bij plannen voor het dorp

Willy kon zichzelf goed vermaken. Hij wandelde veel, maakte mooie reizen en tochtjes met zijn Deux Chevaux, had meerdere vriendengroepen: zijn 2021 03 28 In herinnering Willy Henst 5 biljartclub, de carnavalsvereniging en het café. In het café kwam hij vaak, eigenaar Ton de Rooij werd een van zijn beste vrienden. En zeker de laatste jaren trok Willy ook veel met zijn petekind Helmut op. Helmut: ,,We zagen elkaar zeker drie keer per week. Samen voetbal kijken, dagtripjes maken, en altijd naar de Luchtmachtdagen in Volkel.” 

Willy deed in al die jaren enorm veel voor Zijtaart. Zo was hij een van de drijvende krachten van Jong Nederland, mede-oprichter van dorpshuis De Korenmolen en de wielertourclub, en zat hij bij de carnavalsvereniging, de motorclub, de vakantieclub, de biljartvereniging en de kroegclub. In 2011 kreeg hij een lintje voor al zijn werk voor het dorp. Helmut: ,,Als er iets georganiseerd moest worden, als er meegeholpen moest worden, dan kon je Willy vragen. Die had tijd en die zei bijna altijd ja. Willy dacht mee, maar was daarbij vooral de realist, de man die zei: nou draven jullie door. Hij absorbeerde alles en zei dan: ‘Dát is passend, dát niet’. Hij trad niet op de voorgrond, zat vaak een beetje achteraf mee te luisteren.”

Vreselijk ziek midden in het oerwoud

Willy kwakkelde al vroeg met zijn gezondheid. Maagproblemen, hartproblemen, rugproblemen, voetproblemen. Op zijn 41ste kreeg hij een nieuwe hartklep, hij had eens een hernia en altijd last van zijn voeten. Hij hield van wandelen, maar liep bijna op zijn tenen om ze te ontlasten en wandelen deed hij het liefst alleen, dan kon hij zijn eigen tempo aanhouden. Helmut: ,,Hij had een aantal vaste rondjes. En dan dronk hij bijvoorbeeld onderweg een kop koffie bij het tankstation.”

In 2007, toen hij net met de VUT was, ging hij met vrienden mee op een groepsreis naar Brazilië. Midden in het oerwoud werd hij vreselijk ziek. Wat het is geweest, werd nooit goed duidelijk - waarschijnlijk een infectie - maar Willy raakte in een delier en lag dagen op de intensive care. Helmut ging halsoverkop naar zijn oom, met de gedachte dat hij waarschijnlijk zou overlijden. Maar Willy knapte zowaar op. Sindsdien was zijn gezondheid wel nóg brozer en durfde hij geen verre reizen meer te maken. 

Ma2021 03 28 In herinnering Willy Henst 4n van vaste rituelen

Oktober 2020 bleek dat Willy longkanker had. ,,Einde oefening”, zei hij nuchter. Hij wist dat hij al even in blessuretijd leefde. Hij viel af, werd zwakker. Floor, de vrouw van Helmut: ,,We zeiden, eet toch wat meer, een pannenkoek, iets dat goed vult, iets anders.” Maar nee, Willy had zijn hele leven elke ochtend één boterham met kaas en één met appelstroop gegeten, en elke middag één met jam en één met vlees. Daar week hij niet van af. Willy was een man van vaste rituelen. Helmut en Floor, die allebei in de zorg werken, zorgden de laatste jaren regelmatig voor Willy als hij na een opname uit het ziekenhuis kwam. Dat vond hij fijn, bekenden die je niet steeds alles opnieuw moet uitleggen.

De laatste weken at hij bijna niet meer. Op 14 februari belde de moeder van Helmut. Ze kon Willy niet bereiken. Kort daarna de buurvrouw. Willy had zijn gordijnen nog dicht. Dat was nóóit, dus er moest wel iets aan de hand zijn. Helmut: ,,Ik ben gaan kijken. Hij is in zijn slaap overleden. Eigenlijk vinden we dat heel fijn voor hem. Hij was bang om te moeten lijden, hij wilde absoluut niet naar een verpleeghuis. We missen hem, maar het is goed zo. Hij heeft heeft een mooi, zinvol leven gehad.” Mariëlle: ,,Hij heeft genoten.”

Bron: Brabants Dagblad 'in herinnering'  28 maart 2021

Nieuws of tips?
E-mail ons
Activiteit of Evenement gepland?
Geef het aan ons door
Onjuiste gegevens?
Geef hier wijzigingen door
logo zijtaart.nl